تمام احکام خدا و گفتار پیامبران در این دو حکم خلاصه میشود

   

 یکی از فریسی ها که از علمای دین بود پرسید استاد درمیان دستور های مذهبی کدامیک از همه مهمتر است؟ 

عیسی جواب داد خداوند را که خدای توست با تمام قلب جان و عقل خود دوست داشته باش این اولین و مهمترین دستور خداست دومین دستور مهم نیز مانند اولی است همسایه خود را دوست بدار به همان اندازه که خود را دوست میداری تمام احکام خدا و گفتار پیامبران در این دو حکم خلاصه میشود و اگر شما این دو را انجام دهید در واقع همه را انجام داده اید. 

انجیل  متی ۴۰ - ۳۳

البته منظور از این گفتار بی توجهی به سایر احکام خداوند نیست بلکه منظور این است که هدف افرینش عشق محبت و دوست داشتن بوده و

  پیامبران الهی با احکام و شریعتی از طرف خداوند فرستاده شدند تا به انسان این هدف بزرگ خلقتو یاداوری کنن

 اجرای تمام احکام خداوند باید موجب عشق انسان به نهایت خوبی یعنی خداوند و بنده گان و افریده گان خداوند بشه و اگر کسی

تمام احکام خداوند رو با تمام جزئیاتش و به بهترین نحو ممکن انجام بده اما این عبادت باعث نشه که عشق و محبتش نسبت به خدا و انسانها و سایر مخلوقات خداوند بیشتر بشه مثل اینه که هیچ عبادتی انجام نداده.

 به قول حافظ  

عشقت رسد به فریاد 

ور خود به سان حافظ قران ز بر بخوانی با چارده روایت

یاد دوست

  هر زمان که از جور روزگار و رسوایی میان مردمان 

 

در گوشه ی تنهایی بر بینواییِ خود اشک می ریزم 

 

و گوش ِ ناشنوای آسمان را با فریادهای بی حاصل 

 

 خویش می آزارم 

 

و بر خود می نگرم و بر بخت بد خویش نفرین می 

 

 فرستم 

 

و آرزو میکنم که ای کاش چون آن دیگری بودم، 

 

که دلش از من امیدوارتر 

 

و قامتش موزون تر 

 

و دوستانش بیشتر است  

 

و ای کاش هنر این یک 

 

و شکوه و شوکت آن دیگری از آن من بود، 

 

و در این اوصاف چنان خود را محروم می بینم 

 

که حتی از آنچه بیشترین نصیب را برده ام 

 

کمترین خرسندی احساس نمی کنم. 

 

 اما در همین حال که خود را چنین خوار و حقیر  

 

می بینم از بختِ نیک، 

 

 حالی به یاد تو می افتم، 

 

 و آنگاه روح من 

 

همچون چکاوک سحر خیز 

 

بامدادان از خاک تیره اوج گرفته 

 

و بر دروازه ی بهشت سرود می خواند 

 

و با یاد عشقِ تو 

 

چنان دولتی به من دست می دهد 

 

که شأنِ سلطانی به چشمم خوار می آید 

 

و از سودای مقام خود با پادشاهان، عار دارم . 

 

 

ویلیام شکسپیر

غزل شماره 29